et begon allemaal alweer meer dan 20 jaar geleden.
Aangezien we altijd tussen heel veel dieren zijn opgegroeid
kunnen we helaas niet zonder.
Dus, toen ons eigen stekje kwam was het eerste wat er moest
komen een hond.
Ik zag ergens een Berner Sennen lopen en dacht dat is een
mooie hond, die wil ik ook wel een. We hadden thuis op de boerderij altijd
herders, ook voor de bewaking, en een kleinere hond. Dit zijn allerlei soorten
geweest. Altijd honden die we kregen, omdat ze ergens weg moesten.
We waren dan ook altijd met die honden bezig, we leerde ze
kunstjes, en van alles en nog wat. Ik zie dit nu ook weer terug bij Elian. Ook
hij is altijd met de honden bezig, en liefst met de grootste. Hij leert ze op
een kistje te gaan zitten, ergens op te lopen, ergens over heen te springen, op
commando te blaffen, pootjes geven, meerennen, rollen, zitten met zijn tractor
mee lopen en dat soort dingen. Wimke is ook zo. Zo klein als hij is, kan hij al
met de flinkste reu rondlopen zonder dat deze niet naar hem luistert.
Beide hebben ook dat natuurlijk
overwicht op dieren in zich. Als ze een keer mopperen dan gaat zelfs de grootste
hond onderdanig voor hen liggen.
We hebben ook eens een Mechelse Herder gehad die een beetje te
groot was, deze kon niet onder de tafel door lopen. Deze hond was toen wij klein
waren altijd bij ons, we zaten erop en deden er alles mee. We hadden hem zoveel
kunstjes geleerd. Maar niemand die naar ons moest wijzen, want dan liet hij wel
even weten dat hij daar niet van gediend was. Aangezien we erg achteraf woonde
was dit altijd wel prettig. Niemand maakte ons wat met hem erbij, en voor ons
deed hij alles.
Toen hoorde we dat een boer bij ons in de buurt een nestje
Berner Senners had, met stamboom. Wij daar naar toe en Cindy gekocht. Cindy zie
je met haar 4 puppy's op de startpagina van onze site. Bij toeval kwamen we eens
op de hondenshow in Eindhoven. Toen we daar die Berners zagen zeiden wij tegen
elkaar, daar gaan we ook eens naar toe, die van ons is zeker zo mooi.
Wij naar Den Bosch toe. De eerste keer dat we op een show
kwamen werden we meteen 1e. We hadden dan nog nooit gedaan en wisten niet wat er
van ons verwacht werd. Dat we bij toeval een hele mooie en goed gebouwde hond
hadden gekocht wisten we natuurlijk zelf ook al, anders waren we daar natuurlijk
nooit naar toe gegaan.
Op naar de volgende show, dan maar eens kijken wat Duitsland
van onze hond vind. Wij naar Duitsland en het resultaat was weer een 1e plaats.
Toen naar België, weer hetzelfde verhaal.
Toen begon het. We werden gebeld of we de teef niet wilde
verkopen. Deze wereld kende wij niet. Onze hond verkopen. Geen haar op ons hoofd
dat daar aan dacht.
En toen het volgende. De eerste keren dat we op een show
kwamen kende niemand ons. Wel had ik het gevoel dat ze baalde dat wij er waren.
Zomaar uit het niets die de 1e plaats weghalen. Toen kwam ik er achter hoe dat
werkte. Je had zoveel van die briefjes nodig om een hond kampioen te krijgen.
Die zondag hadden ze dus door onze aanwezigheid niet dat briefje kunnen behalen,
en moesten ze dus nog een keer naar de show. Wij gingen puur voor de lol en meer
niet. Ik kende deze wereld wel van hengstenshows en paardenkeuringen maar dat
dit bij honden ook zo ging, had ik niet verwacht. Een goeie hengst of merrie
moet je nu eenmaal ook door de hengstenboer of iemand met naam voor laten
brengen. Doe je dit zelf dan staat deze altijd lager. Ik heb van huis uit altijd
al meegekregen hier niet te veel waarde aan te hechten, dat schoonheid niet
alles zegt, maar dat het gaat om de fokwaarde erna. Bij ons ging het er om dat
de merrie werd opgenomen in het stamboek en of dat dan met plaatsing 1 of 5 was
maakte ons niet zo veel uit. Een 1e plaats is natuurlijk mooi en krijg je dat
als onbekende dan weet je zeker dat je wel een uitzonderlijk mooi beest bij je
hebt.
Toen kwam de vraag of we niet een nestje met Cindy wilde
fokken. We hadden intussen ook al een nestje Labradors gehad en dit vonden wel
heel leuk. Dus op naar die super dekreu. Aangezien we op de shows kwamen zagen
we dus elke keer dezelfde mensen terug. Contact gelegd met een kampioensreu,
Cindy aangekeurd en een nestje gefokt. Prachtige Berner Senners waren het. Een
teefje Chita zelf gehouden en zo begon het.
Toen kwamen we er achter dat veel mensen de Berner te groot
vonden. Het karakter en uiterlijk stond ze aan alleen de grote was voor sommige
een probleem. Dus wij op zoek naar een kleiner ras wat qua karakter in de buurt
van de Berner kwam. Zo kwamen we bij de Entlebucher. Wij contact gelegd met de
vereniging maar die hadden niets. Dus toen contact gezocht met Zwitserland want
daar komen de Sennenhonden vandaan. We werden daar op de wachtlijst geplaatst.
We hadden ook geen haast want we waren nog druk met onze Berners. Na 2 jaar
niets gehoord te hebben dacht ik, ik zal nog eens contact opnemen. Ik denk dat
ze ons vergeten waren, en dus hup we kregen meteen een adres waar pups
beschikbaar waren. Wij naar Zwitserland en de pup gekocht. Een jaar later
contact opgenomen met de fokker en gevraagd of we nog een pup konden kopen. Deze
wilde wel maar zei dat het niet zo eenvoudig was om van de pups af te komen. Ik
zei, dat begrijp ik niet. In Nederland is vraag genoeg. Voor ons werd er een
nestje gefokt. Ik kwam er ook achter dat deze pups niet door de vereniging
bemiddeld werden. Waarom dat niet was, weet ik niet, en voor ons was dat geen
probleem. Dus in principe hadden we 2 honden zomaar bij een boer gekocht evenals
dat we Cindy zo ooit gekocht hadden. Nu 14 en een half jaar later staat vast dat we hier
nooit een miskoop aan hebben gedaan. Helaas is er zoveel jaar voor nodig om dit
zeker te weten.
Aque en Begum kwamen dus zo in Nederland terecht.
Toen met Aqua een nestje gefokt.
Met onze honden ging het goed. In ons privé leven wat minder.
Toen werd pas echt duidelijk hoe belangrijk honden in ons leven zijn. Als je
iets heel heftigs overkomt heb je nergens geen zin meer in. Maar heb je honden
of dieren dan moet je voor hen elke dag zeker 3 keer naar buiten, je moet ze
verzorgen, ze geven je een luisterend oor zonder iets door te vertellen, ze
voelen je perfect aan, ze voelen hoe je je voelt.
Ze hebben ons zoveel steun gegeven en geven dit nog elke dag,
dat we voor hen een boerderij hebben gekocht met 6 ha. grond. Ze hebben ruimte
en ze komen niets tekort. Ooit denk ik wel eens ik zou willen dat ik ook een
hondenleven had en dan in positieve zin.
Wel is het zo, dat nu we zoveel ruimte hebben, we ook veel
honden kunnen hebben natuurlijk. Van elke teef wil ik graag zelf een jonkie hebben, wat
maakt dat we er niet zo weinig hebben.
Zoveel honden kost veel geld natuurlijk.
Maar daarentegen dragen ze weer bij aan hun eigen kost. En dit doen
ze op een leuke manier. Ze krijgen een nestje puppy´s. Ik heb er niet 1 teefje
bij die dit niet leuk vindt.
Doordat ik puppy's krijg, en ze niet allemaal zelf kan
houden, maak ik weer andere mensen, gezinnen, kinderen blij met één van mijn
hondjes.
Dan proberen we dit natuurlijk
zo goed mogelijk te doen. Mijn broer heeft 300 stuks vee, hij is steeds bezig
met fokwaardes, genetica, inteelt. Ik ben hier mee opgegroeid. Dit is het enigste
wat echt telt om een goede hond te fokken. Goede fokwaardes en genetische
variëteit.
Een paar onderzoekjes geeft nog steeds niet de garantie
voor een gezonde hond, mits het een onderzoek op het gen betreft.
Met de Berner Sennen zijn we
inmiddels gestopt. We hebben nog 1 teef. Als ik zie dat deze nu hier
bij ons net over de grens zomaar voor weinig geld te koop zijn, en
als ik zie wat ik er voor moet doen om te proberen een goede hond te fokken dan
is bij mij de lol eraf.
Dan is er ook nog een tijd
geweest dat de Berners maar gemiddeld 6 jaar oud werden. Ook die van de
vereniging. Waar destijds ergens de fout erin geslopen is weet ik niet.
Cindy's nakomelingen zijn "stokoud" geworden. Ook wij wilde destijds bepaalde
lijnen in onze Berners hebben, wat uitzonderlijke schoonheid gaf, maar
dit ging helaas wel ten koste van de gezondheid. Na constatering hiervan hebben we wat `wild` gefokt en hup
daar was de gezondheid weer terug. Dit ging wel ten kosten van
verstandhoudingen. We kregen brieven van de vereniging dat we buiten het boekje
fokte, en dreigementen van royering. We hebben toen maar ons lidmaatschap
opgezegd en wat op eigen houtje gefokt, wat geresulteerd heeft in gezonde mooie
honden.
Ik trek wel lering uit wat we
met de Berner hebben meegemaakt. Ik wil met de Entlebucher niet dezelfde fout
maken en heb dus nu gekozen om te fokken, met niet alleen die `goede`
lijnen erin. Ik weet het ook niet, maar mijn gevoel zegt dat het dan fout gaat.
Ik moet regelmatig een keer `vreemd` bloed gebruiken om gezondheid te behouden. Dit is
puur gevoelsmatig.
Dan moet je niet denken dat wij zo'n andere entlebuchers
hebben als de rest. Was dat maar zo. Wat andere in hun lijnen hebben zitten,
hebben wij ook. FCI rashonden fokkerij komt van den beginne steeds van
dezelfde honden. Steeds dezelfde populaire reuen. Ook op onze stambomen
staan ze.
Elke morgen als ik mijn jonge teven zie, denk ik wat zijn deze mooi, heb ik deze
gefokt.
Voor deze knappe dames tracht ik steeds een leuk heertje te vinden. Liefst een
heertje wat de inteeltcoëfficiënt van een combinatie laag houdt.
Het fokken op deze manier heeft ook wel weer
wat nadelen. Er wordt je altijd naar je hoofd gegooid dat je zomaar wat doet.
Dat klopt ook in principe doen we ook maar wat, maar gelukkig doen we een en
ander weloverwogen. En hoe ik over shows denk heb ik al verteld. Als je naar
shows gaat dan moet je dit leuk vinden om te doen, dan is het leuk.
Soms ben je op een show als enigste van het ras. Heb je
dan een
hond bij je die goed getekend is, mooie afgeronde oren heeft een goede dracht
van de staart een goed gebit en die netjes zijn rondjes loopt en zich goed laat
betasten en zijn gebit laat zien dan wordt je 1e. Krijg je CAC BOB. Wat zegt
dit nu, alleen dat je een echte rashond bij je hebt, zonder uiterlijke `fouten`,
meer niet. Dan zijn er altijd mensen die keurmeesters kennen. Ook dit
zijn maar mensen, en mensen zijn nu eenmaal beïnvloedbaar. Dit zegt iets
over shows en ons kent ons.
Als je naar shows gaat, dan moet
je dit gewoon echt leuk vinden om te doen. Ook je hond moet het leuk vinden en
dan is het ook leuk.
Wel moet je niet teleurgesteld zijn als je eens
een keer niet zo´n goede beoordeling hebt. Dit moet je voordat je gaat alvast in
calculeren. Het is en blijft mensen werk en smaken van mensen verschillen. Dit
wil zeggen dat de ene keurmeester je een hele goede beoordeling kan geven
terwijl de week later je een veel slechtere hebt bij een andere keurmeester. Of
je moet zo een mooie hond bij je hebben dat deze al opvalt bij het binnenkomen.
Het is net als bij wereldkampioenen. Deze wordt ook niet elke dag geboren. Zo
ook bij honden. Eens in de zoveel tijd wordt er iets uitzonderlijk mooi´s
geboren en deze valt dan ook altijd op. Helemaal perfect. Als deze het dan ook
nog leuk vindt om te showen dan komt deze hond al met veel flair binnen, zo van
hier ben. Cindy was zo een. Die kwam binnen van hier ben ik, ging voor de
keurmeester staan, zette zichzelf perfect neer, kwam altijd nog net iets meer
omhoog, kop erop en daar stond ze, wij hoefde niks te doen. Liep keurig netjes
haar rondjes. ´s middag als het grote publiek kwam vond ze het nog leuker. Ze
ging zo staan dat niemand over haar heen kon kijken en zorgde dat ze van
iedereen een aai en aandacht kreeg. Ja als je zo´n hond hebt dan is het leuk om
te showen, deze showt dan ook echt en valt altijd op. Ik heb daarna nooit meer
een hond gehad die dit echt zo leuk vond. De eerste keer vinden ze als ze
aankomen allemaal leuk. Veel honden veel drukte dit wordt een leuk dagje zie ik
ze dan denken. De volgende keer zie ik ze al kijken al stappen we uit de auto.
Ze herkennen het meteen en denken O jee, weer een dag in zo´n grote hal, veel
drukte en zo dadelijk iemand die ons gaat betasten en waar we rondjes voor
moeten lopen. Mij een keer aankijkende van kunnen we niet naar huis, of iets
anders gaan doen. Hier heb ik niet zo´n zin in. Deze honden lopen dan ook maar
van, we doen wat we moeten doen, en niets meer. Echt niet vol enthousiasme van
wat leuk dat we hier zijn. Als ik voel dat mijn hond het niet leuk vindt, dan
vindt ik het ook niet leuk. Dan is het puur een verplichting om een bepaalde
beoordeling binnen te halen en niets meer en niets minder. En als je dan de pech
hebt dat je hond het laat afweten omdat deze zomaar wat springt en zomaar wat
doet en wat sloft of te veel bezig is met andere dingen dan mag je nog een keer.
Heden ten dagen hebben we een klein imperium opgebouwd.
Afhankelijk van andere zijn we gelukkig niet meer.
De tijd dat een particulier met één of misschien drie hondjes voor ons
de keuze dacht te moeten maken voor een combinatie is niet meer.
Niet meer achter onze rug om nagebeld te moeten worden dat ze onze
teef niet moesten dekken.
Iemand met een hondje van ons nagebeld moest worden met de vraag hoe ze
er bij kwamen dit hondje te kopen.
We zijn nu bijna op het punt gekomen dat we meer honden gefokt hebben
als alle verenigingen in Nederland tezamen met daarbij hun import honden.
Dit wil dan ook zeggen dat onze kop het hoogst boven het gras uitkomt en
er het hardst afgemaaid kan worden.
Een 100% goed fokresultaat kan ik niet halen, maar de 3%
"fout" daarentegen wat bij elk levend wezen wordt gehanteerd, zo ook de mens,
haal ik niet.
Het enigste waar ik nu nog wel eens tegenaan loop, is dat men zegt: Je kunt
overal een hond kopen als je hem maar niet bij Malpieheide haalt.
Dit hoor ik natuurlijk terug van mensen die ook bij ons komen.
Maar ook wat dit betreft heb ik niemand nodig.
Bijna al onze honden gaan via via.
Dit wil zeggen dat de mensen al een "Malpieheide" kennen.
Ons lot voor de toekomst.
Op eenzame hoogte ver boven de rest.
Met alle risico's van dien.
Verantwoordelijk voor meer als de helft van de Entlebucher populatie in
Nederland.
In deze nemen we ook onze verantwoordelijkheid.
De rashonden liggen zwaar onder vuur.
Waarin dit gaat resulteren weet ik ook niet.
Het ministerie gaat nu in samenwerking met de Raad van Beheer de inteelt en het
verwantschap van de rashonden bekijken.
Inteelt en verwantschap maakt dat we steeds meer ziektes in de rashonden
krijgen.
Inteelt en verwantschap gestimuleerd door de shows.
We willen toch allemaal graag met de mooiste reu dekken.
Dit is nu geen probleem, alleen voor de nakomelingen welke in de fok terecht
komen.
Deze komen dus steeds allemaal uit een select aantal combinaties.
De reuen pronken allemaal met alle titels kampioen hier kampioen daar op alle
stambomen.
Daarom zie je bij de rasvereniging een lijstje met ziektes.
Het lijstje wordt ondanks onderzoeken niet minder, maar daarentegen door de
jaren heen groter.
Doordat er zoveel honden worden uitgesloten, de gewone "goed" op de show wordt
niet gezien, welke wel belangrijke genen bij zich hebben, alleen niet zo mooi
is, resulteert dit in nauw verwante fok.
Mijn laagste inteelt over 10 generaties zit iets boven de 7,5% ,
(Andere praten over dit % over 5 of 6 generaties.)
Lager lukt mij echt niet en volgens de genetica nog te verwant.
We zullen zien wat de toekomst in deze gaat brengen.